Ta przyjemna, łatwa w odbiorze gra logiczna urzeka ludzi od prawie 3000 lat.

Celem gry jest wypełnienie planszy Sudoku serią jednocyfrowych liczb, z których każda pojawia się tylko raz w danym wierszu, kolumnie lub bloku 3x3. Od początku w siatce Sudoku znajdują się pewne liczby, które służą jako wskazówki, które mają pomóc graczowi stopniowo rozwiązać całą łamigłówkę.

Każdy może grać w Sudoku. Nie ma tu żadnych obliczeń. Gra jest całkowicie logiczna, dlatego nie trzeba być matematykiem, żeby rozwiązywać plansze Sudoku. To wyjaśnia, dlaczego Sudoku stało się prawdziwie globalnym zjawiskiem. Miliony ludzi grają w Sudoku każdego dnia!

Z definicji poprawna siatka Sudoku powinna posiadać jedno (i tylko jedno) rozwiązanie. Gwarantujemy, że wszystkie nasze plansze Sudoku mają jedno unikalne rozwiązanie. Chociaż łatwiej jest projektować plansze o wielu rozwiązaniach (lub bez nich), nie można ich uznać za prawdziwe zagadki Sudoku. Tak jak w przypadku wielu gier logicznych, odpowiedź może być tylko jedna. Projektowanie planszy wymaga zatem staranności i uwagi, ponieważ nawet jedna błędna liczba uniemożliwi rozwiązanie zagadki.

Istnieje również niepisana zasada, że piękno siatki Sudoku odzwierciedla symetryczny rozkład liczb początkowych po obu stronach obu przekątnych siatki. Ta wizualna harmonia jest niezwykle ceniona przez najbardziej zapalonych graczy Sudoku. Chociaż tworzenie plansz symetrycznych, a w szczególności takich, które dają gwarancję pojedynczego rozwiązania, jest nieskończenie bardziej skomplikowane, to jednak projektujemy wyłącznie takie siatki Sudoku, które charakteryzują się tego typu symetrią. Niektóre z naszych plansz wymagały tygodni pracy nad obliczeniami i dlatego jesteśmy dumni, że możemy zaoferować Państwu takie symetryczne, pojedyncze rozwiązania. Przecież Sudoku to nie tylko gra, ale również filozofia i styl życia, w którym piękno i harmonia stoją na pierwszym miejscu!

Liczby w łamigłówkach Sudoku występują wyłącznie ze względów praktycznych, a zależności arytmetyczne między nimi są nieistotne. Można wykorzystać dowolny zestaw symboli - litery, kształty lub kolory, a zasady gry nie ulegną zmianie.

Istotą gry są proste zasady, ale tok rozumowania w celu rozwiązania zagadki bywa skomplikowany. Plansze, które publikujemy, zostały ułożone pod względem trudności od 1 (najłatwiejsze) do 5 (najtrudniejsze). Ogólnie rzecz biorąc, im więcej liczb podano na początku, tym łatwiej będzie rozwiązać zagadkę i na odwrotnie, choć istnieją pewne wyjątki.

W ostatnich latach niesamowity wzrost popularności Sudoku i jego niespodziewane pojawienie się w gazetach różnych krajów sprawiły, że stało się ono ulubioną grą logiczną XXI wieku. Co więcej, wiele rządów zachęca ludzi do grania w Sudoku, ponieważ uważa się, że gra ta odgrywa znaczącą rolę w zapobieganiu chorobom związanym ze starzeniem się (zwłaszcza chorobie Alzheimera).

Zacznij od sprawdzenia planszy Sudoku pod kątem każdej liczby od 1 do 9. W każdym bloku:

• Sprawdź, czy pojawia się dana liczba;
• Jeżeli liczba ta pojawi się, należy określić, w które inne kwadraty w tym samym wierszu lub kolumnie nie można wpisać tej liczby;
• Jeśli liczba nie pojawi się, należy określić, w które inne kwadraty nie można wpisać tej liczby, biorąc pod uwagę pozycję innych miejsc pojawienia się tej liczby w innych blokach w tym samym wierszu i kolumnie.

Jeżeli istnieje tylko jedna możliwa wartość dla wiersza, kolumny lub bloku, to właśnie w tym miejscu powinna pojawić się liczba. Przy odrobinie doświadczenia gracz będzie mógł odnajdować kwadraty, w których liczba może się pojawić tak, jakby były „podświetlone” na planszy Sudoku. Umożliwi to rozpoznawanie bardziej zaawansowanych konfiguracji.

Jeżeli łamigłówka Sudoku może być rozwiązana wyłącznie przy użyciu podstawowych strategii, doświadczeni gracze mogą obyć się bez zapisywania prawdopodobnie poprawnych liczb w kwadratach.

„Pojedyncza pozycja” to trywialny przypadek, kiedy w danym „obszarze” (wierszu, kolumnie lub bloku) znajduje się tylko jedna pusta komórka. W tym przypadku wartość liczbowa tej komórki musi być liczbą, której brakuje w danym obszarze: jest to zarówno jedyne miejsce, do którego może trafić brakująca liczba (ukryta pojedyncza pozycja), jak i jedyna wartość, którą może przyjąć pusta komórka (samotna pojedyncza pozycja).

Taka konfiguracja występuje najczęściej, gdy łamigłówka jest bliska rozwiązania, gdy prawie wszystkie kwadraty Sudoku są wypełnione.

Mówiąc bardziej ogólnie, termin „pojedyncza pozycja” odnosi się do sytuacji, w której istnieje tylko jedno rozwiązanie dla konkretnego kwadratu: albo może on przyjąć tylko jedną wartość (samotna pojedyncza pozycja), albo wartość może znaleźć się tylko w jednym kwadracie (ukryta pojedyncza pozycja), ponieważ każdy inny wybór prowadziłby do niedopasowania. Pojedyncze pozycje różnią się od „par”, „trójek” i „czwórek”, w przypadku których w grze może być kilka potencjalnych wartości jednocześnie.

Podczas poszukiwania „pojedynczej pozycji ukrytej” należy zadać sobie pytanie: „Które kwadraty mogłyby potencjalnie przyjąć wartość 1 (2, 3 ... 9) w tym obszarze (wiersz, kolumna lub blok)?” Jeżeli potencjalnie pasująca liczba pojawia się w danym obszarze tylko raz, to musi to być ta wartość dla danej komórki.

Im częściej wartość pojawia się w siatce Sudoku, tym łatwiej jest znaleźć pojedynczą pozycję ukrytą. W miarę wzrostu ograniczeń pozycji zakres możliwych liczb zmaleje.

Oznaczanie potencjalnych wartości w komórkach dostarcza ograniczonej pomocy przy szukaniu ukrytych pojedynczych pozycji. Trzeba jeszcze sprawdzić cały „obszar”, aby przekonać się, czy poszukiwana wartość pojawia się jako potencjalnie pasująca liczba tylko raz. Dlatego te pojedyncze pozycje są zwane „ukrytymi”.

I odwrotnie, „pojedynczą pozycję ukrytą” można często łatwo znaleźć poprzez systematyczne sprawdzanie numerów i bloków, ponieważ pozycja jest zależna wyłącznie od pozycji danego numeru w sąsiednich blokach i od tego, czy kwadraty danego bloku są puste lub wypełnione.

Eliminacja pośrednia stanowi rozszerzenie eliminacji bezpośredniej.

Podczas sprawdzania planszy Sudoku w celu zlokalizowania potencjalnie kwadratów dla konkretnej liczby do wpisania, może się okazać, że wszystkie dostępne kwadraty w bloku znajdują się w tym samym rzędzie (lub kolumnie). W takim przypadku niezależnie od ostatecznej pozycji potencjalnej liczby w bloku wartość ta nie może pojawić się w żadnych innych dostępnych kwadratach w tym samym wierszu (lub kolumnie) w innych blokach. Innymi słowy, jeśli wszystkie potencjalnie pasujące liczby w bloku są w tym samym rzędzie, wartość ta może być wyłączona z innych dostępnych kwadratów w całym rzędzie.

Podobnie, jeżeli zakres potencjalnie pasujących liczb zostanie ograniczony dwóch wierszy (lub kolumn) w dwóch sąsiadujących ze sobą blokach, wartości kandydatów z trzeciego bloku mogą pojawić się tylko w trzecim wierszu (lub kolumnie).

Ograniczenie to może prowadzić do zidentyfikowania ukrytej pozycji pojedynczej. W bardziej subtelny sposób może to również prowadzić do wniosku, że w innym bloku wzdłuż tego samego wiersza (lub kolumny), potencjalnie pasujące liczby mogą być umieszczone wyłącznie w obrębie jednego wiersza lub kolumny. Spowoduje to reakcję łańcuchową eliminacji pośrednich. W związku z tym ten początkowy proces pośredniej eliminacji może być przeprowadzony bez zaznaczania kwadratów, wymaga on jednak bardziej logicznego myślenia.